Ostatnimi czasy Joanna Chmielewska pisała ciut słabiej, jednak ta książka wydaje się jej powrotem do najlepszej formy! Jestem zdecydowanie zadowolony z lektury. Chwyciłem ją około 19 i skończyłem przed chwilką, mając po drodze tylko przerwę na robienie kanapek… o których przypomniałem sobie dzięki lekturze. Jestem bardzo zadowolony. Ze swojej strony mogę ją gorąco polecić. Stara, dobra Chmielewska w bardzo dobrym wydaniu! Były momenty, w których prawie turlałem się ze śmiechu. Opisy fotograficznego dzieła o śladach zwierzyny, czy teksty o bezrobociu polegającym na tym, "że u nas nie ma ludzi do roboty" rozwalały mnie na drobne fragmenty. Ale rozmowy pana policjanta z Joanną i znajomymi biły wszystko na głowę. Poniżej fragmencik (z pominiętymi opisami, by nie odbierać innym przyjemności z czytania) – Jeździ Pani konno? – Jeżdżę – Ustawicznie? Zawodowo? – Tak – Jako dżokej? – Nie – Nie? To jako co? – Jako jeździec – Jeździec… Na wyścigach? – Nie – A gdzie? – Na pokazach – Na jakich pokazach? – Ogólnie, możliwości konia wierzchowego. (…) – Po co pani była u weterynarza? – Chciałam się poradzić. – W jakiej sprawie. – Zdrowotnej – Pani się leczy u weterynarza? – Ja nie. Koń. – Może pani trochę ściślej i szczegółowo? – (…) Chce pan szczegóły fizjologii konia? Mogę dać Panu podręcznik