Winter is een extreem koude planeet. IJs en sneeuw spelen er zo’n grote rol dat de bewoners er tientallen verschillende woorden voor hebben. Op deze troosteloze wereld landt een Gezant. Zijn opdracht: de bevolking overhalen zich aan te sluiten bij een federatie van ruim tachtig planeten, stuk voor stuk millennia eerder gekoloniseerd en al bijna even lang onwetend van eikaars bestaan. Het is traditie dat een Gezant alleen komt, zodat niemand een invasie zal vrezen. Zonder wapens, met levensgevaar, moet hij zijn diplomatieke missie zien te volbrengen. Op hulp van buiten hoeft hij niet te rekenen. Hij is op zichzelf aangewezen. Hulp van een bewoner van Winter heeft hij wel: de eerste minister van het grote Karhide wendt zijn invloed aan voor de opdracht van de Gezant. Maar dankzij de enorme kloof tussen hun culturen concludeert de Gezant aanvankelijk dat de minister hem tegenwerkt, zijn opdracht saboteert. Zijn inspanningen lijken tot mislukken gedoemd — hij begrijpt Winter niet, en Winter begrijpt hem niet. Pas als de minister verbannen en geruïneerd is wegens zijn bemiddeling, als de Gezant gevangen wordt gezet in een kamp, de ex-minister hem eruit redt, en zij samen vluchten over het barre ijs, een tocht van maanden vol ontbering, begint de Gezant iets van de samenleving op Winter te doorzien. Zijn aanpak kon onmogelijk succes hebben. De mensen van Winter zijn namelijk wel volbloed mensen, maar met één zeer belangrijk verschil, dat hun gedrag bepaalt en hun samenleving beheerst — en de Gezant tot een paria bestempelt