Trzeci tom „Kroków w nieznane” zawiera, podobnie jak poprzednie, opowiadania autorów polskich oraz radzieckich, brytyjskich i amerykańskich. Po raz pierwszy natomiast prezentujemy autorów japońskich. Bujny rozwój fantastyki naukowej w kraju tak bardzo wychylonym w przyszłość jak Japonia jest zjawiskiem naturalnym. Obok Kobo Abe, autora powieści „Kobieta z wydm”, ścisłą czołówkę japońskich fantastów stanowią trzej występujący w naszym almanachu autorzy: Sakyo Komatsu, Shin’ichi Hoshi i Morio Kita. Większość zebranych tu opowiadań prezentuje różne spojrzenia na przyszłość. Obok beztroskiego humoru jest tu zjadliwa satyra, obok głosów ostrzegających, pełnych troski i niepokoju o dalsze losy ludzkości, jest utopijna wizja człowieka — dobrego gospodarza świata i starszego brata zwierząt. Na ogól opowiadania przyszłościowe ukazują ludzi w nowych, odmiennych warunkach. Są jednak i takie, które poruszają sprawą dalszego rozwoju samego człowieka. Oryginalne podejście do tego tematu znajdujemy w opowiadaniu McIntosha, którego bohaterem jest Zespół, jakby zbiorowy nadczłowiek. Błyskotliwy jak zwykle Sheckley proponuje odpowiedź na pytanie, dlaczego ludzie są wiecznie niezadowoleni, niespokojni, stale za czymś gonią… Od pewnego czasu mówi się w fantastyce naukowej o „nowej fali”. Reprezentujący ją autorzy unikają nawet określenia science fiction i wolą rozszyfrowywać popularny skrót s-f jako speculative fiction (beletrystyka spekulatywna). Można by powiedzieć, że ta nowofalowa fantastyka nawiązuje bardziej do Kafki niż do Wellsa czy Verne’a. Typowym przedstawicielem tego kierunku i jednocześnie jednym z najbardziej dziś cenionych na świecie autorów science fiction jest J. G. Ballard, Anglik urodzony w Hong — Kongu. W dziale „Fakty, hipotezy, zagadki” zamieszczamy artykuły, wysuwające tezy tak śmiałe, że aż fantastyczne (choć nie sprzeczne z nauką) w sprawach, gdzie danych jest zbyt mało dla zbudowania ściśle naukowej teorii. Tom zamyka interesująca wypowiedź Alfreda Bestera, rzucająca światło na proces powstawania opowiadań fantastyczno-naukowych

Wiele opowiadań tego tomu reprezentuje ten właśnie, tak trafnie scharakteryzowany przez Vonneguta, nurt science-fiction. Większość z nich to utwory nowe, dające pojęcie o aktualnym stanie światowej fantastyki; jedynie opowiadania Bradbury’ego, Asimova, Wyndhama i Tunel pod światem Pohla pochodzą z lat wcześniejszych. Ogromna większość światowej literatury fantastyczno-naukowej pochodzi z angielskiego obszaru językowego. W obrębie tego wielkiego „wspólnego rynku” fantastyki przyznawane są dwie najpoważniejsze nagrody literackie. Nagroda „Hugo”, nazwana tak na cześć amerykańskiego autora i wydawcy Hugo Gernsbacka, przyznawana jest od 1953 roku na dorocznych konwencjach miłośników fantastyki. Nagradza się nią zresztą nie tylko utwory literackie. W roku 1969 na przykład nagrodę specjalną otrzymali kosmonauci Armstrong, Aldrin i Collins „za najlepsze lądowanie na Księżycu”. Nagrodę „Nebula” przyznaje stowarzyszenie amerykańskich autorów fantastyki w czterech kategoriach w zależności od rozmiarów utworu. Wielu spośród autorów tego tomu to nazwiska nowe dla polskiego czytelnika. Brian W. Aldiss (ur. 1925) uważany jest powszechnie za postać numer jeden w brytyjskiej fantastyce naukowej. Zdobył już nagrody „Hugo” i „Nebula”. Amerykanin Keith Laumer (ur. 1925) architekt, lotnik i dyplomata pisze opowiadania-alegorie o świecie, w którym żyjemy. Jego opowiadanie W kolejce, zamieszczone w kilku antologiach, było jednym z najpoważniejszych kandydatów do nagrody „Nebula” w 1970 roku. Henry Slesar przejął od Fredricka Browna berło w dziedzinie krótkich opowiadań, jednak najkrótszy z utworów zamieszczonych w tym tomie wyszedł spod pióra Tuli Kupferberga, amerykańskiego satyryka, autora dwóch poradników: 1001 sposobów, jak żyć bez pieniędzy, i 1001 sposobów, jak umknąć poboru do wojska. Niezwykle ciekawe w pomyśle i kunsztownie skonstruowane opowiadanie D. I. Massona jest pierwszym i bodajże jedynym dziełem niemłodego angielskiego profesora-językoznawcy. W Związku Radzieckim literatura fantastyczno-naukowa cieszy się ogromną popularnością, ale większość wydawanych książek z tej dziedziny stanowią przekłady. Wśród autorów radzieckich palmą pierwszeństwa w dziedzinie powieści fantastycznych dzierżą niezmiennie bracia Strugaccy. W krótkich formach uznanie czytelników zdobyli Ilja Warszawski, Dymitr Bilenkin i Kirył Bułyczow. Władlen Bachnow wydał dotychczas jeden tom opowiadań fantastycznych, w których dał się poznać jako wytrawny humorysta i satyryk. Żartobliwe opowiadanie Aleksandra Szalimowa jest raczej nietypowe dla twórczości tego pisarza, którego opowiadania są zwykle mocno osadzone w realiach naukowych. Polską fantastykę reprezentują dwaj autorzy młodzi wiekiem, ale mający już na swoim koncie samodzielne zbiory opowiadań: Andrzej Czechowski i Janusz A. Zajdel, którego nowy tom ukaże się w serii „Fantastyka-Przygoda”, oraz trzej debiutanci. Tom zamyka artykuł Andrzeja Trepki rozważający teoretyczne możliwości istnienia różnych form życia w Kosmosie oraz ciekawy materiał o Księżycu z prasy radzieckiej

The Chyrsalids is set in the future after a devastating global nuclear war. David, the young hero of the novel, lives in a tight-knit community of religious and genetic fundamentalists, always on the alert for any deviation from the norm of God’s creation. Abnormal plants are publicly burned, with much singing of hymns. Abnormal humans (who are not really human) are also condemned to destruction—unless they succeed in fleeing to the Fringes, that Wild Country where, as the authorities say, nothing is reliable and the devil does his work. David grows up ringed by admonitions: KEEP PURE THE STOCK OF THE LORD; WATCH THOU FOR THE MUTANT. At first he does not question. Then, however, he realizes that the he too is out of the ordinary, in possession of a power that could doom him to death or introduce him to a new, hitherto unimagined world of freedom. The Chrysalids is a perfectly conceived and constructed work form the classic era of science fiction, a Voltairean philosophical tale that has as much resonance in our own day, when religious and scientific dogmatism are both on the march, as when it was written during the cold war. “One of the most thoughtful post-apocalypse novels ever written. Wyndham was a true English visionary, a William Blake with a science doctorate.” “Sometimes you just need a bit of soft-core sci-fi, and Wyndham’s 1950’s classic, newly back in print, fully delivers.” “It is quite simply a page-turner, maintaining suspense to the very end and vividly conjuring the circumstances of a crippled and menacing world, and of the fear and sense of betrayal that pervade it. The ending, a salvation of an extremely dubious sort, leaves the reader pondering how truly ephemeral our version of civilization is…” “[Wyndham] was responsible for a series of eerily terrifying tales of destroyed civilisations; created several of the twentieth century's most imaginative monsters; and wrote a handful of novels that are rightly regarded as modern classics.” “Science fiction always tells you more about the present than the future. John Wyndham's classroom favourite might be set in some desolate landscape still to come, but it is rooted in the concerns of the mid-1950s. Published in 1955, it's a novel driven by the twin anxieties of the cold war and the atomic bomb… Fifty years on, when our enemy has changed and our fear of nuclear catastrophe has subsided, his analysis of our tribal instinct is as pertinent as ever.” “[A]bsolutely and completely brilliant…The Chrysalids is a top-notch piece of sci-fi that should be enjoyed for generations yet to come.” “John Wyndham’s novel The Chrysalids is a famous example of 1950s Cold War science fiction, but its portrait of a community driven to authoritarian madness by its overwhelming fear of difference - in this case, of genetic mutations in the aftermath of nuclear war—finds its echoes in every society.” “The Chrysalids comes heart-wrenchingly close to being John Wyndham's most powerful and profound work.” “Re-Birth (The Chrysalids) was one of the first science fiction novels I read as a youth, and several times tempted me to take a piggy census. Returning to it now, more than 30 years later, I find that I remember vast parts of it with perfect clarity… a book to kindle the joy of reading science fiction.” “A remarkably tender story of a post-nuclear childhood… It has, of course, always seemed a classic to most of its three generations of readers…It has become part of a canon of good books.” Perfect timing, astringent humour… One of the few authors whose compulsive readability is a compliment to the intelligence Spectator Remains fresh and disturbing in an entirely unexpected way Guardian

Bill Masen, bandages over his wounded eyes, misses the most spectacular meteorite shower England has ever seen. Removing his bandages the next morning, he finds masses of sightless people wandering the city. He soon meets Josella, another lucky person who has retained her sight, and together they leave the city, aware that the safe, familiar world they knew a mere twenty-four hours before is gone forever. But to survive in this post-apocalyptic world, one must survive the Triffids, strange plants that years before began appearing all over the world. The Triffids can grow to over seven feet tall, pull their roots from the ground to walk, and kill a man with one quick lash of their poisonous stingers. With society in shambles, they are now posed to prey on humankind. Wyndham chillingly anticipates bio-warfare and mass destruction, fifty years before their realization, in this prescient account of Cold War paranoia

Cuckoos lay eggs in other birds' nests. The clutch that was fathered on the quiet little village of Midwich, one night in September, proved to possess a monstrous will of its own. Imt promised to make the human race look as dated as the dinosaur. An SF classic, almost immediately turned into a movie (1960) and remade later by famous John Carpenter (Village of the Damned, 1995), is a fine example of Wyndham's brilliiant prose. An SF roadmark and A MUST for all SF lovers!