„Czarodziejka” jest drugim tomem trylogii (tom pierwszy to „Tytan”, trzeci — „Demon”), będącej powieścią pełną wyobraźni i humoru. Sirocco Jones, Gaby Plauget oraz Robin Dziewięciopalcy odbywają obfitującą w przygody podróż po pełnym egzotycznych stworzeń świecie, rządzonym przez boginię Gaję. Wszechpotężna, lecz samotna Gaja popada w obłęd i wykorzystując swoją władzę, zabawia się istotami zamieszkującymi jej świat

Lilo era morta, processata, condannata, suicidata. Ma era anche viva. Anzi, c’erano molte Lilo... Negli anni della dispersione dell’umanità sugli altri pianeti del sistema solare, dopo che gli Invasori ebbero conquistato la Terra, la clonazione era un sistema di sicurezza ormai comune. Clonazione, ovvero riproduzione di un essere umano completo di personalità e memoria, una tecnica rivelata attraverso misteriose trasmissioni provenienti dallo spazio, la Linea Calda Ophiucus, appunto. Nessuno sapeva come e perché quelle trasmissioni avvenissero, ma tutti applicavano entusiasticamente la nuova tecnica. Eppure la donazione era anche un pericolo terribile. E quando venne nelle mani di Tweed, ex capo della Luna, il pericolo diventò realtà, e prese la forma di un complotto contro la Terra. Finché un nuovo messaggio giunse da Ophiucus... John Varley, texano, autore di numerosi racconti di fantascienza, è al primo romanzo. Linea Calda Ophiucus è stato accolto con grandissimo favore negli Stati Uniti, sollevando tra critici e fans una “scioccante ondata di eccitazione”

Per chi viaggia tra le stelle a velocità relativistiche ci sono strani modi per mantenere il contatto con l’umanità. Vincitore dei premi Hugo, Nebula e Locus per il miglior racconto breve (Short Story) in 1982

Au-dessus d’Oakland, en Californie, un DC-10 et un 747 entrent en collision : c’est la plus grande catastrophe de l’histoire de l’aviation. Dans les siècles des siècles, une équipe de voyageurs du temps s’apprête à remonter dans le passé pour kidnapper ces gens promis à une mort inéluctable mais qui, si l’on prenait la peine de les consulter, préféreraient peut-être ce triste destin é l’avenir radieux qu’on leur prépare. Elle : superbe (quoique complètement en toc), elle dirige le commando chargé de ce détournement. Lui : alcoolo (mais séduisant), il dirige l’enquête officielle sur les lieux du désastre, Ils vont se rencontrer au détour du temps… et du destin. Mais qui est le marionnettiste cynique et narquois qui tire les ficelles cachées et mène où bon lui semble cette histoire — notre Histoire ?

Nagroda Hugo'85 Nebula'84 "NACIŚNIJ ENTER" Johna Varleya, pomysł z obcym ukrytym w strukturze Sieci był w tamtych czasach (w Polsce nikt nie myślał o Internecie, choć słuchy docierały) czymś nowatorskim i odświeżającym. Ale to styl, w jakim napisano opowiadanie, zapada w pamięć. Dla chcących uchodzić za obytych w gatunku, jedna z pozycji z tzw. "must have" (czyli wstyd nie znać). Styl "NACIŚNIJ ENTER" był dobry, ale jest w zbiorku inne opowiadanie, które może stylem, a przede wszytkim KLIMATEM zostawia resztę daleko za sobą – chodzi o "Salvador" Luciusa Sheparda. Dla mnie było to odkrycie tomu, ale zacząłem o tym w ten sposób myśleć dopiero po opadnięciu pierwszego podniecenia wywołanego lekturą "NACIŚNIJ ENTER" – po prostu dwa rewelacyjne opowiadania były w zbyt bliskim sąsiedztwie (efekt należałoby natychmiast skonsultować z lekarzem badź farmaceutą)

A chilling story of the coming computer age, which feels far more prescient and convincing than Neuromancer which was published in the same year. Like Gibson's novel, it is set in an America wedded to Asia; but the Asia of this story is a place of pain and horror

 Vingt ans après Titan : Gaïa, l’univers-roue intelligent est devenu pour les Terriens un lieu de pèlerinage. Mettant à leur service ses immenses pouvoirs, elle opère des miracles. Mais encore faut-il les mériter en faisant la preuve de son héroïsme… rude épreuve pour Chris, l’adolescent timide, et Robin, l’intraitable et fougueuse amazone, qui se voient embarqués, bien malgré eux, dans un tour de roue fertile en péripéties, en compagnie de Gaby et Cirocco, promue « Sorcière » et chargée par Gaïa de mater ses régions rebelles. Mais qui sont les vrais ennemis ? Et qui sont les vrais héros ? Les surprises seront nombreuses au long du second volet de cette Divine Comédie (musicale) alliant la verve homérique au délire d’un Tex Avery

John Varley's Steel Beach is a daring, well-conceived work of science fiction. Humanity has been ejected from Earth by enigmatic aliens trying to save cetaceans. Homo sapiens finds itself exiled to strongholds throughout the solar system, foremost of which is Luna. There, human beings live in great comfort with almost all of their needs met and very little to worry about. As a result, they are losing their minds. Through the unremarkable antagonist Hildy, Varley asks what happens to human beings who lack challenges and who lack any real direction. Comforts there are aplenty in Luna. Technology makes sex changes routine and has all but defeated death itself. So now what? Humanity has slumped into a self-absorbed torpor that would be bad enough if the unimaginably complex supercomputer that controls every aspect of Lunar life weren't on the edge of a catastrophic breakdown. Hildy gains an increasing awareness of this problem as the narrative progresses; and he (later she) manages to struggle out of the cocoon of smothering comfort that threatens to make humanity incapable of responding to the imminent central computer breakdown. As with much good science fiction, Varley uses Steel Beach to ask what humanity ought to do with its capabilities. He suggests that it is human nature to use awesome abilities for small-minded diversions. We are our own greatest limitation, though we are also our own greatest resource. The story is overlong, though. The pace drags a bit. More ruthless editing would have yielded a story that was better-paced but still covered the important points. Though it can be uncomfortable to read (or perhaps because), Steel Beach is quite worthy of the reading

Une roue géante orbitant au large de Saturne, voilà ce que découvre l'équipage du vaisseau spatial américain, le « Seigneur des Anneaux ». Son caractère artificiel ne fait aucun doute… pourtant… Création ou créature extra-terrestre, la chose phagocyte littéralement le vaisseau et ses sept astronautes. Et Cirocco Jones, la jeune femme qui dirige la mission, se retrouve à l'intérieur d'un monde creux, un gigantesque Disneyland peuplé d'anges cruels et de centaures bavards, de baleines-zeppelins et de vers des sables… Pour Cirocco et ses compagnons, c'est le début d'une incroyable odyssée pour découvrir qui est Gaïa, la divinité créatrice de cet univers trop hollywoodien pour être vrai, et pour recouvrer, peut-être, la liberté. Premier volet d'une trilogie, Titan marie avec un rare bonheur la science et le mythe, le merveilleux et la technologie dans une épopée palpitante et truffée de clins d'oeil

En la tradición de Arthur C. Clarke (Cita con Rama) y Larry Niven (Mundo Anillo), John Varley no propone un escenario de enormes dimensiones: Gea, el Titán, en apariencia un satélite natural de Saturno, pero que para la capitana Ciroccon “Rocky” Jones puede ser un artefacto creado por una inteligencia extraterrestre. Aún antes de que la nave de Jones se ponga en órbita, Gea se apodera de los tripulantes y los aísla en un mundo calidoscopico de maravillas

Bliżej nieokreslona przyszłość. Kilkuosobowa załoga statku badawczego dryfującego w pobliżu Saturna zauważa tajemniczy obiekt. Wzięty z początku za naturalnego satelitę, okazuje się on machiną skonstruowaną przez inteligentną formę życia. Niezwykłość ciała polega na tym, iż jest ono okrągłe, wydrążone w środku, a siłę grawitacji zastępuje siła odśrodkowa ruchu obrotowego. Zamieszkiwane jest wnętrze konstrukcji, a nie jej powierzchnia. W czasie przelotu obiekt „ożywa”, wchłaniając statek wraz z załogą. Po jakimś czasie ludzie budzą się nadzy, w nieznanym świecie, pośród obcych, nie zawsze przyjaznych istot i podejmują próbę wydostania się z niego

Rozrzucone na przestrzeni wielu kilometrów kwadratowych, poskręcane i osmalone blachy, zwęglone ludzkie szczątki, smród spalenizny. Nieszczęście. Tragedia. Katastrofa lotnicza. A raczej wielka mistyfikacja. Kiedy Bill Smith rozpoczynał śledztwo w sprawie powietrznej kolizji DC-10 z Jumbo-Jetem, nie podejrzewał, do jak szokujących wniosków go ono doprowadzi. Najchętniej uznałby, że oszalał, ale nie pozwalają mu na to dowody świadczące jednoznacznie o wielokrotnych działaniach speckomanda z przyszłości. Pasażerowie samolotów wcale nie giną: na minuty, a czasem na sekundy przed katastrofą są przerzucani w odległą przyszłość, a ich miejsca zajmują organiczne manekiny. Po co? Dlaczego? O tym Smith przekona się na własnej skórze, ponieważ przyszłość zjawi się także po niego